שיעור בפרשת בלק פון "מתבונן"

געדאנקען און התחזקות בעניני עבודת השם

די אחראים: יאנאש,אחראי,געלעגער

אוועטאר
fiena nieas
שר חמשת אלפים
תגובות: 5493
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג יאנואר 23, 2011 8:56 am

שיעור בפרשת בלק פון "מתבונן"

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך fiena nieas »

מתבונן האט געשריבן:בלעם שמייסט אריין אין זיין אייזל

דער געדאנק פון דעם אשכול האט זיך אנגעהויבן פארמירן שבת פר' בלק בשעת'ן ליינען. ב"ה איך האב יעצט געטראפן די צייט עס אראפצושרייבן. די לעצטיגע געטיעכטס דא אויפן וועלטעל בנוגע מרה שחורה און שמחת החיים האט מיר געברענגט צוצולייגן מיינע צוויי סענטס צום נושא.

פר' בלק האט מען געלערנט די פרשה פון בלעם מיטן אייזל.

אויב מטראכט אריין וואס דא האט פאסירט, איז דאס באמת זייער אינטרעסאנט.

בלעם שמייסט אריין אינעם אייזל אינגאנצן אויפגעברויזט, ווען ס'רינט זיך אים שוים פון זיין מויל. דערנאך נעמט זיך דער אייזל אזוי תמעוואטעוודיג רעדן צו בלעם'ן, היתכן די פראקסט מיך אריין? וואס האבעך דיר דען געטון? בלעם, ווערענדיג נאך מער אויפגעברויזט אויף דעם תאמעוואטעדיגן שאלה, נעמט זיך יאמערלעך שרייען אויפן אייזל, 'דו ווייסט נישט פארוואס איך פראק דיר?! פארוואס שטעלסטיך אפ ווי אן אייזל?! גיי שוין!!' דא האט שוין דער אייזל שוין נישט געקענט מער, פאר אים איז דאס געווען א דבר פשוט, אויב איינער שטייט פאר זיינע אויגען, ווי קען ער זיך ריקן ווייטער. וואס וויל מיין בעה"ב פון מיר האבן? איז ער אינגאנצן אראפ פון זינען? ער זעהט נישט אז מ'קען נישט גיין דא? מאכט דער אייזל אויף א מויל, און נעמט זיך שרייען אויף זיין בעה"ב, 'האב איך דיר נישט געפאלגט ביז אהער? האב איך דיר דען אריינגעלייגט אין אזא מצב אמאל? מיינסט אז איך בין אזאוי צודרייט?

איז קודם דארף מען פארשטיין, פארוואס זאגט נישט דער אייזל גראד צו בלעם'ן, 'דו זעהסט נישט דעם מלאך שטיין דא, און ער לאזט מיר נישט גיין? ביזטע ממש בלינד געווארן אויף דער עלטער?!'

צווייטענס, ווילאנג דער מלאך האט זיך נישט אנטפלעקט פאר בלעם'ן, איז בלעם נישט געווען צופרידן, און ס'זעהט אויס, אז אויב דער מלאך וואלט זיך נישט אנטפלעקט, וואלט ער ווייטער אריינגעפראקט און באזידעלד זיין אייזל פארן אים אזוי אפטון. ווען נישט דער מלאך ריקט זיך דא אריין און נעמט איבער די לייצעס, וואלט דא געפלויגן פעטש אן קיין רחמנות אויף דעם אומשולדיגן אייזל, בשעת איינער שטייט איר אין וועג, און לאזט איר זיך נישט רירן.

אבער וואס איז מיט דעם בלעם? וויפל שכל דארף מען האבן, אז ווען מזעט אן אייזל זיך אויפפירן, און נאך דערצו עס נעמט זיך רעדן, זיך צו געבן א שטעל אפ, און טראכטן פאר איין סעקונדע, 'וואטס גויאינג אן היר טודעי וויט מיי דאנקי?! דאס איז נישט דער אייזעל וואס איך קען! זייט ווען טוט זי מיר אזוי אפ, און זייט ווען קען זי רעדן?! עפעס איז טאטאל נישט בסדר!'

און נישט נאר דאס, ווי נישט ווי, האט בלעם גאנץ געוויסט, אז דער באשעפער וויל נישט אז ער זאל גיין. נו, איז נישט דברים בגו אז עפעס שטעלט דא דער באשעפער אונטער? קען אפשר זיין אז דער אייזל וויל טאקע ליצנות מאכן פון אים, אבער אפשר פאסירט דאס 'פונקט היינט' ווייל דער באשעפער טוט דא עפעס? אבער בלעם ווייסט נישט פון גארנישט, ער איז משוכנע אויף הונדרעט פראצענט, אז זיין אייזל וויל פראסט און פשוט מאכן ליצנות פון איהם היינט. נא נא, וועסטע כאפן!

איז די קושיא פון צוויי זייטן, פארוואס זאגט נישט דער אייזל ברחל בתך הקטנה וואס דא גייט פאר? און פארוואס נוצט נישט בלעם אביסעלע שכל אז זייער מעגליך אז ס'איז דא א תירוץ פארוואס 'פונקט היינט?' און ס'איז נישט אזי פשוט פארוואס זיין אייזל פירט זיך אויף אזוי.

און דער תירוץ איז פון צוויי וועגן, סיי פונעם אייזל, און סיי פון בלעם.

דער אייזל בלייבט אייזל, און בלעם בלייבט בלעם.

א אייזל איז א בהמה, זי טוט וואס זי זעהט. ס'פאלט איר נישט איין אז עפעס איז דא אויסטערליש אינטרעסאנט. ווען א אייזל זעהט א מלאך, איז דאס פונקט ווי זי זעהט א מענטש, און אלעס זעהט אויס נארמאל. א מענטש האט א פראבלעםצו זעהן א מלאך, אבער נישט א אייזל. נישט אומזינסט האט בלעם נישט געזען דעם אייזל, ווייל ער וואלט פשוט משוגע געווארן, ווייל א מענטש מיט שכל פארשטייט אז צו זעהן א מלאך איז נישט נארמאל (ווי רש"י איז מסביר). איז פארן אייזל איז פשוט נישט איינגעפאלן צו זאגן פאר זיין בעה"ב, איך דארף אים זאגן? זעהט ער נישט אליין מיט די אייגענע אויגן? איז ער טאקע אזוי משוגע? ס'איז קלאר אז היינט האט ער אביסל צופיל געטרינקן אדער וואס, און וויפל איך וועל אים נאר מסביר זיין וועט גארנישט העלפן. א שאד די צייט. איז פארפאלן, היינט גיי איך כאפן קלעפ. און ווען די קלעפ הערן נישט אויף צו קומען, נעמט ער זיך שרייען פון גרויס ווייטאג.

בלעם, פון די אנדערע זייט, האט דאך נישט געוויסט וואס זיין אייזל גייט יעצט אריבער, און וואס זי טראכט יעצט. בלעם איז א מענטש, און ער זעהט נישט קיין מלאכים, און ביי אים איז אויך קלאר אז אייזלען זעהן נישט קיין מלאכים (אויב איך זעה נישט, קען מיין אייזל אוודאי נישט זעהן! הע הע! איך האב דאך אסאך מער שכל פון אים), ביי אים איז קלאר אז היינט וויל אים דער אייזל פשוט גיין אויף די נערוון. 'נא נא אייזל, דו וועסט אזאנס כאפן ביז דו וועסט 'דערהערן' אז מיט מיר פאנגט מען זיך נישט אן!'

איי, הויכגעשעצטער בלעם, טראכט אריין א מינוט, אפשר דאך? אויב דיין אייזל איז געווען וואויל ביזט היינט, און דו האסט עפעס א פרשה מיטן אויבערשטן יעצט, איז אפשר זענען די צוויי אינצידענטן געבינדן איינסט מיטן צווייטן? און אפשר זעהט טאקע דיין אייזל עפעס מער וואס דו ווייסט נישט, אדער דו 'ווילסט נישט' וויסן?

אבער נעעע! נישט בלעם. בלעם גייט זיך אזוי שנעל מכניע זיין צו זעהן זיין דורכפאל.

און די פייט גייט אן. און די פייט וואלט נאך אפשר אנגעגאנגן ביז היינט, אויב דער מלאך וואלט נישט אריינגעקומן און געמאכט סדר.

און יא, בלעם מיט גרויס בושה, האט געמוז מודה זיין אז דער אייזל האט געזען דא עפעס סאך מער וואס ער האט געזען. נישט נאר וואס ער האט עס נישט געזען, נאר עפעס וואס ער אליינס האט געוויסט וואס ער האט צוטון, נאר ער האט זיך נישט געהאלטן ביים וויסענדיג מאכן צו וואס דער אויבערשטער האט אים געהייסן.

ער איז דא געווארן איבערגעקליגט פון א פשוטע אייזל.

און די בושות איז געווען שרעקליך.

עד כדי כך, אז כדי 'שלא יאמרו זו היא שסלקה את בלעם בתוכחתה ולא יכול להשיב, שחס המקום על כבוד הבריות', און דערפאר האט דער באשעפער געהרגעט דעם אייזל, צו שוינן אויף בלעם'ס כבוד.

וואס וואלט געווען ווען בלעם געט זיך א שטעל אפ פאר א מינוט און גיט א טראכט, העי וואס גייט דא פאר? וואס איז היינט אנדערש ווי היינט? און ווען ער זעהט אז ער האט שוין א שפראך מיטן אייזל און ער קען פלוצלינג רעדן מיט איהם, וואלט געקענט פארקומען אזא שמעוס בערך:

בלעם: אייזל איך עפרישיעיט זייער שטארק וואס דו האסט אלעמאל געטון אזא פינעם זשאב, אבער וואס גייט פאר היינט?
אייזל: איך ווייס נישט, איינער שטייט דא און לאזט מיך נישט גיין!
בלעם [אינגאנצן פארווינדערט]: וועמען זעסטו דארט? איך זעה נישט קיינעם?
אייזל [שוין אינגאנצן ערשטוינט]: דו זעסט נישט קיינעם?
בלעם [שוין נישט וויסענדיג ווער ס'מאכט חוזק פון וועמען? אבער פראבירט זיך צו האלטן רוהיג און מיט די קאפ אויפן פלאץ]: זאג נאר אייזעלע טייערע, וויאזוי זעהט אויס דער מענטש וועמען דו זעהסט?
אייזל: ער זעהט אויס זייער אינטרעסאנט, ווען דו זעסט אים ווען, וועסטו פארשטיין ווי אינטרעסאנט דאס איז. ער איז ווייס, מיט זייער אסאך פליגלעך, ער האלט די הענט אין הויך, און האלט א שווערד, און...

יעצט טראכט שוין בלעם צו זיך אז דא האנדעלט ער מיט א צופידעלטע בהמה וואס דמיונט אין גרויסן. 'וואס איז איהם היינט אריין אזא שגעון אין קאפ?' ווינדערט זיך אזוי בלעם צו זיך אליין. פארפאלן דאס איז די מציאות. זעהט אויס אז בהמות קענען אויך ליידן אויף דמיונות, כ'האב דאס קיינמאל נישט געוויסט (איר לאכט? ס'איז דא הוראות וויאזוי זיך צו באגיין מיט הינט וואס האבן אוי. סי. די.). בלית ברירה וועל איך מוזן אביסל מיטשפילן מיט איר, דא אזוי אויפן וועג האב איך נישט א פראפשענעל וואס זאל זיך קענען אפגעבן מיט איר.

ווילאנג ער טראכט האקט דער אייזל אריין:

אייזל: נו, דו זעסט אים שוין? ער ריקט זיין האנט ארויפ און אראפ, זייער אינטרעסאנט...

בלעם איז מחליט אביסל מיטצושפילן.

בלעם: אייזעלע, דער אינטראסאנטער מענטש האט א מויל?
אייזל: יא, זייער א פאני מויל.
בלעם: אה גוט, פרעג אים וויאזוי ער הייסט.
אייזל: ער וויל נישט זאגן.
בלעם: איז פרעג אים פון ווי ער קומט?
אייזל: ער זאגט ער קומט פון אויבן.
בלעם [פאנגט אים אן אביסל שלעכט צו ווערן]: וואס הייסט פון אויבן?
אייזל: איך ווייס נישט, אזוי זאגט ער. האסט געהערט ווי ער האט עס געזאגט?
בלעם: ניין. [מיט א מער נערוועזע טאן] פרעג אים וואס ער וויל.
אייזל: ער זאגט אז ער וויל דיר נישט לאזן גיין. ער זאגט אז ס'איז נישט גוט פאר דיר צו גיין ווייטער.
בלעם [פאנגט אן צו שמעקן פון וואס ס'האנדעלט זיך דא, און זיינע נערווען ווערן אביסל מער אנגעצויגן. פראבירט זיך זייער שטארק צו האלטן רוהיג]: פרעג אים וואס ס'גייט אים אן? ווער איז ער? ווער האט אים אהערגערופן? ווער האט אים געפרעגט?
אייזל: ער זאגט אז ער מיינט דיין גוטס. ס'איז נישט גוט פאר דיר אז דו גייסט שעלטן די יודן. ס'איז א שאד פאר דיין צייט, דו וועסט דורכפאלן.

דא ווערט שוין בלעם פארלוירן. ער כאפט שוין גאנץ גוט וואס דא גייט פאר, און ווער דער 'יענער' איז וואס לאזט איהם נישט גיין. ער האט שוין טויזענט מאל חרטה פארן אנהויבן דעם גאנצן שמועס, און פארן זיך אזוי אראפלאזן 'שפילן' מיט זיין פארדמיונטע אייזל. זיין גאנצע פלאן פון שעלטן די אידן קעגן דעם אויבערשטענס ווילן, קען דא גיין לטמיון.

אבער סאיז שוין דערנאך. דאס איז עס. ער האט אנגעהויבן דעם שמועס, און דא האלט ער יעצט. ער האט צוויי ברירות, אדער גיין מיטן אמת, און צירוק אהיים גיין, אדער גיין מיטן קאפ אין וואנט.

דאס אלעס וואלט געקענט געשען. אבער אויב וואלט בלעם געווען אזוי, וואלט ער מעיקרא נישט געגאנגן. אבער בלעם טוט וואס ער וויל, און אזוי זעהט מען אויס. מיט זיינע צופידעלטע נערווען, וויסענדיג אז ער גייט דא אויף א מיסיע וואס האט נישט קיין אויסזיכטן מצליח צו זיין, ווערט ער גלייך נערוועז אויפן אייזל און פראקט אריין אן רחמנות, נישט כאפענדיג אז דא ליגט עפעס א אינטערגעשטעלטע מעשה.

די אייזל אין אונז - דיין אייזל רעד? הער אים אויס!

די תורה איז נצחיות.

מיר אלע האבן אן 'אייזל' און אונז. מיר האבן א גאנצע מערכת פון כוחות נפשיים וואס פירט אונז. עס אונז אינסטינקטיוו. סטראכט נישט, ספירט זיך אויף וויאזוי מען האט אים געפראגרעמט.

מיר אלע האבן אויך א העכערע כח פון א בהמה, וואס איז געמאכט צו פירן דעם בהמה - ס'ווערט אנגערופן שכל. שכל קען פראגרעמען דעם בהמה ווי אים צו פירן און וויאזוי ער זאל זיך אויפפירן. אבער צומאל קענען זיך די צוויי אביסל צומישן, נישט וויסענדיג ווער דארף וואס צו טון. דעמאלטס, אין די שוואכע מינוטן, קען דער אייזל ווערן דער וואס פירט (האט איר שוין געזעהן א קלאס וואס די קינדער זענען נישט אזוי אין קאנטראל, ווייל זיי פילן נישט ווי זיי האבן א רבי וואס קאנטראלירט זיי?).

צומאל איז דער אייזל זייער גערעכט, און ס'פילט זיך זייער אומבאקוועם צו הערן וואס זי זאגט.

אבער זי געבט נישט אויף, און זאגט דאס וואס פעלט אויס אין די מינוט.

דער אייזל, הייסט אסאך מאל ענקזייעטי, אסאך מאל הייסט עס פאניק, אסאך מאל הייסט עס דעפרעסיע, און אסאך מאל א גוטן שמייס אין רוקן, אבער הצד השוה שבהם אז ס'איז א אייזל - זי זאגט וואס זי זעהט, און בעיקר, דאס וואס דער שכל וויל יעצט נישט זעהן.

דער אייזל ווערט ווי א זשי. פי. עס. אין צייט פון נויט.

אבער אן אייזל, בלייבט אן אייזל. קיין סאך שכל האט זי נישט. אבער זי זאגט פראסט און פשוט וואס זי זעהט, ווען די שכל וויל משום מה נישט זעהן. צומאל איז עס 'איבערגעטריבן' און נישט אין די ריכטיגע פראפארציע, אבער אויב הערט מען איר אויס, דעמאלטס קען מען עס אויסגראדן.

אבער מ'מאוז איר קודם אויסהערן, אז נישט ווייסט מען נישט וואס זי זעהט.

דאס איז די יסוד פון ענקזייעטי וכדו'. עס איז א כח אינעם מענטש וואס האלט קלאר אז דער מענטש וויל נישט גיין ווייטער. ער זעהט אבער קלאר אז דער מענטש וויל עס נישט הערן. בלית ברירה צונד ער אן זיינע לעמפעלעך און שרייט פייפעדיגע קולות, אזש מען קען נערווירט ווערן פון אים.

דער וואס הערט די קולות האט צוויי ברירות.

מקען צירוק שרייען און אנקוקן די ענקזייעטי ווי א משוגענער צודרייטער בעל דמיון, וואס וויל סתם דרייען א קאפ און משוגע מאכן דאס מענטשהייט. און מ'קען זיך אויך געבן א שטעל אפ און טראכטן א מינוט, העי, וואס גייט דא פאר? אפשר וויל ער מיר עפעס זאגן וואס איך וויל נישט הערן? עפעס מאכט נישט קיין סענס, פונקט היינט פיל איך אזוי משוגע? עפעס מוז דא מאכן סענס.

אויב נעמט מען די כח און שטארקייט עס אויסצוהערן ווי אומבאקוועם עס זאל נאר זיין, דעמאלטס קען מען צו גיין צום 'פארהאנדלונגס טישל' און טרעפן א לייזונג צום דילעמע, אויב אבער וויל מען דאס אנקוקן ווי א 'אנשיקעניש' און נישט מער, און מדארף נישט מער ווי א פיליכעל עס מסדר צו זיין, דען יו לאסט די האויל פוינט.

און אונזערע שיעורים האבן מיר שוין געברענגט כמה דוגמאות וויאזוי דאס זעט אויס. למען החידוש עמער ברענגען קורצע עפיזאדן פון מענטשן וואס האבן געהערט פון זייערע 'אייזלן' ווען זיי האבן דאס אנגעהויבן אויסצוהערן, בפרט בעניני רוחניות, און וויאזוי זייער אינערליכע 'פייט' האט זיך געקענט אנהויבן צו בארוהיגן אפילו נאך פאר מ'האט געהאט דעם ענדגילטיגן לייזונג.

משה ברוך'ס אייזל - טו תשובה!

משה ברוך, א פריש חתונה געהאטע יונגערמאן, האט זיך אריינגעזעצט מיט פרישע כוחות אין כולל, האפענדיג אז יעצט נאך די חתונה גייט עס שוין נישט דרוקן, און וועט קענען לערנען מיט הרחבת הדעת.

אבער ס'איז אים נישט געווען באשערט.

ס'האט אים ווייטער אראפגעדרוקט ווי להכעיס.

פון ווען משה ברוך איז א קליין יונגל, ווייסט ער אלץ, אז אין זיין קאפ איז דא עפעס וואס דרוקט אים אראפ צו דער ערד, און וויל אים אומווארפן אין יעדע ליאדע מינוט. בפרט ביי פלעצער ווי ער האט זיך געדארפט מער האלטן אין באלאנס, ווי אריבערגיין די גאס, איז די עקזייעטי געווען נאך גרעסער, 'אפשר יעצט גיי איך טאקע אראפפאלן?' איז כסדר געווען זיין פחד.

נאכן חתונה, האט זיך די קאפ דרוקענישן נישט אויפגעהערט, און ווי פארשטייט זיך האט עס אים געשטערט אין זיין חיי יומיום.

במשך די יארן האט ער עס שוין געהאט אויסגעטשעקט ביי אסאך פראפעסארן, אבער קיינער האט עכט נישט געטראפן עפעס גאר ערענסט.

ווען איך האב געטראפן משה חיים'ן איז ער שוין געווען זייער מיואש פון אמאל פטור ווערן פון דעם אנשיקעניש. ער האט געקענט טרעקן דעם אנשיקעניש, צירוק ביז אזוי ווייט ווי ביי די פינעף יאר.

איך האב מציע געווען פאר משה חיים'ן צו טון עפעס אנדערש פון וואס ער האט געטון ביז יעצט. אנשטאטס צו אנטלויפן און באוויינען דעם דרוקענישט, האב איך אים מציע געווען צו כאפן א שמועס מיט אים.

איך האב קודם אביסל מסביר געווען פאר משה חיים'ן דעם קאנסעפט פון געוויסע כוחות הנפש וואס ווילן כאפן אונזערע עטענשען, הגם עס איז אמאל אומבאקוועם צו הערן וואס זיי האבן צו זאגן. נאכדעם וואס ער האט עס פארשטאנען, האב איך געהייסן פאר משה חיים'ן צו פרעגן דעם 'קוועטעשר' אין זיין קאפ וואס ער וויל פון אים האבן. 'קענסט אים פרעגן דיירעקט', האב איך פארגעשלאגן, 'פארוואס קוועטשטו מיך אזוי שטארק? און קענסט אים אויך דיירעקט זאגן, אז דו ביזט אפען און גרייט צו הערן א תשובה'.

משה חיים האט געפאלגט און האט געפרעגט דעם קוועטעשר, 'פארוואס קוועטשטו מיך און דו לאזט מיך נישט קיין מנוחה? איך בין גרייט צו הערן וואס דו ווילסט מיר זאגן'.

יעצט האב איך אים געזאגט, נעם א טיפע אטעם, האלט דיך רוהיג, און דו וועסט הערן די תשובה אין דיין קאפ ווען די מינוט וועט קומען.

משה חיים איז אזוי געזעצן רוהיגערהייט א מינוט צייט, אבער גארנישט געהערט. איך האב אים געהייסן נעמען נאך א טיפע אטעם, און נאך א מינוט און ס'גייט קומען א תשובה. ביז... ער האט אנגעהויבן עפעס צו הערן אין זיין קאפ.

'ער זאגט עפעס וועגן תשובה..., לאמיך אים אויסהערן נאך א מינוט...', האט משה חיים א קרעכץ געגעבן.

ער הערט אים אזוי אויס, און יא... עפעס זאגט ער וועגן תשובה טון.

משה חיים האט זיך געכאפט פון אסאך אינצעדענטן אין לעבן, וואס האט אים כסדר געגעבן די מעסעדזש אין לעבן אז... דו דארפסט תשובה טון פאר דיינע עבירות, און דער זעצער אין זיין קאפ, וויל אים דערמאנען די זעלבע זאך.

איך האב געפרעגט משה חיים, אויב ער ווייסט פון וועלכע עבירות דער קווטשער רעד פון?

'אוודאי ווייס איך וואס ער מיינט', האט משה חיים געענעפערט, 'איך דארף טאקע תשובה טון אויף אסאך עבירות אין מיין לעבן'.

פרעג איך אים ווייטער, 'און וואס וועט געשען אויב ער וועט דיר נישט אזוי שטארק קוועטשען, נאר די מעסעדזש וועט בלייבן אזוי אינדרויסן, אן דעם וואס ס'זאל דיר קוועטשען פון אינעוויינגי?'

'נע', גיט משה חיים א מאך אוועק, 'דעמאלטס וואלט איך מיך נישט וויסענדיג געמאכט פון אים'.

'אהא', ענדיג איך צו, 'די איינציגסטע וועג וויאוזי דו מאכטס דיך וויסענדיג פון אים, איז נאר אויב ער קוועטשט דיר 'גוט גוט' אריין אין די ביינער, אז נישט ווייסטו נישט אויב דו גייסט אים אויסהערן.

'אוודאי אזוי', פירט משה חיים אויס, 'אגאנץ לעבן דארף איך תשובה טון? אבער ער איז דאך גערעכט, איך דארף טאקע תשובה טון'.

איך האב אראפגעשריבן אויף א צעטל, דאס וואס משה חיים האט יעצט פון דאסניי מיטגעלעבט, 'אויב גייסטו מיר נישט גוט אריין קוועטשן, גיי איך פארגעסן תשובה צו טון אויף מיינע עבירות, סוי דו מיזט מיך גוט צוקוועטשן אז איך זאל גוט געדענקן', און איך האב אים געהייסן ליינען דעם צעטל בערך איין מאל א טאג ווען ער פילט ווי ס'קוועטשט אים.

איבעריג צו זאגן אז במשך די נעקסטע וואך האט אים גארנישט געקוועטשט מער, אפשר ממש איינס אדער צוויי מאל פאר א פאר מינוט. יעצט האט מען געקענט שמועסן 'פראקטיש' אויף ווי ווייט ער דארף תשובה טון, אויף וואס ער דארף תשובה טון, און בעסער צו פארשטיין די מושג פון תשובה בכלל.

משה חיים'ס 'אייזל' - ואס איז געווען אין א פארעם פון שטארקע קוועטשענישן אין קאפ, האט כסדר געוואלט טון עפעס פאר משה חיים דאס וואס משה חיים האט געוואלט הערן, אבער משה חיים האט זיך משום מה נישט וויסענדיג געמאכט פון דעם, ממילא האט ער אים כסדר נערווירט מיט זיינע מעסעדזשעס. ביז ענדלעך, אזוי אומגעפאר 20 יאר שפעטער, האט ער אים ענדליך אויסגעהערט, און ער האט געקענט נאכלאזן. יעצט האט דער אייזל געוויסט אז ער גייט 'יא' אויסהערן אפילו ער גייט נישט אזוי שטארק קוועטשן.

אבער א אייזל בלייבט אייזל. און יעצט קען מען איבסל מסביר זיין דעם אייזל, און פאר משה חיים'ן זעלבסט, וואס תשובה איז בכלל, און וויאזוי מען מאכט דאס.

הערשל'ס אייזל - דו זיכסט א תירוץ צו אנטלויפן פון דערהיים

הערשיל איז ב"ה א סאקסעספולער ביזנעס מאן. במשך די לעצטע פאר יאר איז ער ב"ה שטארק געשטיגן אין זיין ביזנעס. אבער ווי מער ער איז געשטיגן אין ביזנעס, האט ער אויך געזען א שטיקל ירירדה אין זיין רוחניות. ער האט געהאט א חברותה אויף צוויי שעה ביינאכט, אבער קיין סאך איז זיין קאפ נישטא געווען. עס האט אים שטארק געבאדערט, אבער ער האט זיך עפעס נישט געקענט קיין סאך העלפן, און מיט דעם איז אויך מיטגעגאנגען אנדערע חלקים, ווי נישט אינזין האבן געהעריג ביים דאווענען וכדו'.

ביז היינט האט ער אלעס תולה געווען אין זיין אויפבויען זיין ביזנעס. זאכן זענען נישט געגעאנגען ווי געפלאנט, זאכן זענען געווען צופארן, און זיין קאפ איז ממש נישטא געווען. בלית ברירה האט ער זיך געגעבן א תירוץ אז זיין קאפ איז נישטא, און האפענטליך ווען ביזנעס וועט זיין בעסער, וועט זיין קאפ בעסער זיין אפען צום לערנען.

אבער ביזנעס פארט שוין ב"ה פיין, און נאך אלץ, דער קאפ איז נישטא, און ער האט זיך ארומגעדרייט זייער צובראכן וועגן דעם.

ער האט עס ווייטער תולה געווען אין דעם אז זיין קאפ איז זייער מיד נאך א טאג שווערע ארבעט.

האב איך אים געפרעגט אויב לערנען פארטאגס, ווען די קאפ איז נאך אויסגעריהט, אויב דעמאלטס וואלט געווען א בעסערע צייט פאר אים.

ער האט געענעפערט אז יא, אבער דא האט ער זיך געכאפט אויף זיין 'פראבלעם' פון ביינאכט.

ער האט אנגעהויבן כאפן וואס ער וויל באמת.

ביינאכט האט ער נישט קיין געדולד צו זיין אינדערהיים. ער פילט אז ער איז סתם א 'שלאק' ביינאכט אינדערהיים. דא בעהט אים זיין ווייב ער זאל דאס ברענגן, און די נעקטטע טאג זאל ער יענץ ברענגן. ער איז שוין געווארן פעד-אפ! אויב בלייבט ער שוין יא אינדערהיים ביינאכט, און לערנט אנשטאטס דעם פארטאגס, וויל ער קענען פארברענגן מיט זיין ווייב, לכה"פ א רוהיגע פופצען מינוט. אבער ביז היינט איז אים געוון קלאר אז דאס גייט נישט פאסירן. זיין ווייב וועט כסדר זיין זייער ביזי מיט שטותים והבלים, זאכן וואס 'מוזן' ווערן ערלעדיגט אין שטוב. אבער אביסל צייט פאר איר מאן, וועט זי נישט מאכן.

דער יונגערמאן, האט דאס פשוט נישט אויסגעהאלטן, און האט נישט געזען קיין שום זין פון בלייבן אין שטוב. אבער סתם ארויסגיין פון שטוב, וועט דאך זיין ווייב נישט לאזן, ווייל ס'איז דא 'וויכטיגס' צו טון אין שטוב, און ער האט געוויסט אז ער וועט אינטערברעכן אונטער זיין ווייבס פרעשור.

האט ער געטראפן א גוטע עצה - מ'גייט גיין לערנען. דאס קען שוין זיין ווייב נישט אפזאגן. איך מיין, איר מאן מוז דאך גיין לערנען. אויב גייט מען צירוקטוישן דעם שיעור אויף פארטאגס, איז דער יונגערמאן געטרעפד!

דער נושא איז שטארק ארויסגעברענגט געווארן במשך דעם שמועס. כדי דאס שטערקער צו מאכן, האב איך אים געהייסן זיך דמיונ'ען ווי זיין ווייב שטייט ביים פענסטער פון ביהמ"ד, און ער זאגט איר אפען און גראב, 'ווייב טייערע, איך וואלט ווען געוואלט לערנען פיין, און איך קען ווען לערנען פארטאגס, אבער ס'איז נאר דא איין סיבה פארוואס איך בין דא - ווייל איך האב נישט קיין אנדערע וועג פטור צו ווערן פון דיר!'

דאס האט ארויסגעברענגט זיין טיפע ווייטאג אז ער האט טאקע נישט געהאלטן ביים לערנען יעצט. ער האט פשוט געזיכט אוועקצוגיין פונדערהיים און נישט דארפן זיין אינעם אומרוהיגן אטמעספערע. די ביסל רוהיגקייט נאך א טאג ארבעט האט ער געטאפן בשעת ער האט געקלאצט און געפראוועט פיינע שמועסן מיטן חברותא אין ביהמ"ד.

עס האט שטארק ארויסגעברענגט זיין טיפע ווייטאג פון נישט קענען האבן די ערווארטעטע קשר וואס ער האט געוואלט האבן מיט זיין ווייב.

די אנערקענונג האט אים געמאכט איבערטראכטן ווי ער האלט אויף דער וועלט. פלוצלינג האט ער אנגעהויבן צו זעהן אז זיין אמאליגע החלטה, פון א יאר צירוק, מוז נישט זיין גולטיג אויף היינט. זייער מעגליך אז ער קען יא האבן אן אפענע שמועס דערוועגן מיט איר, אן דארפן ארום גיין פון אונטער די טיר מיט כל מיני תירוצים.

איבעריג צו זאגן אז די נעקסטע טאג האט ער נאך יארן פון נישט קענען האבן א קלארע קאפ ביים דאווענען, צירוק געקענט פילן א תענוג רוחני. ער האט זיך צירוק דערזעהן ווי 'זיך'.

הערשל'ס אייזל, האט געזען עפעס וואס ער האט נישט געוואלט זעהן. הערשל האט נאר געטראכט א גאנצע צייט אז ער וויל לערנען, און ער האט באמת געוואלט לערנען. אבער זיין אייזל האט געוויסט עפעס וואס הערשל וויל נישט אנקוקן (ס'האט אים קיינמאל נישט געפאסט צו טראכטן אזוי הויך דאס וואס ער וויל באמת). איינמאל הערשלע האט דאס אויסגעהערט, האט ער געקענט מאכן א מער קלארערע החלטה אין לעבן, און צירוק באקומען זיין נאטירליכע ענערגיע.

מיר אלע האבן אמאל אזעלעכע אייזלען אין לעבן. מיר האבן די ברירה וויאזוי צו האנדלען מיט דעם אייזל. אדער זיך אויפפירן ווי בלעם, און עס אנשרייען כאילו ס'איז א 'מקרה' און פערצאפעל איז היינט אנגעקומען א אנשיקעניש. אדער קען מען צוגיין דערצו בהשכל ודעת, און זעהן וואס ס'זאגט אונז. בדרך כלל זאגט עפעס וואס איז אונז נישט געשמאק צו הערן. אבער אויב מ'הערט עס אויס, קען נאכדעם ווערן ליכטיג.

הצלחה רבה.


ארויף געברענגט לכבוד פרשת השבוע
אוועטאר
קיווי סטראבערי
שר האלף
תגובות: 1057
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג אוגוסט 15, 2010 5:29 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך קיווי סטראבערי »

יישר כח גדול!
אוועטאר
fiena nieas
שר חמשת אלפים
תגובות: 5493
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג יאנואר 23, 2011 8:56 am

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך fiena nieas »

ארויף געברענגט לכבוד פרשת השבוע
אוועטאר
היימישער הייקער
שר האלף
תגובות: 1635
זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג יאנואר 08, 2019 5:07 pm

PDF

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך היימישער הייקער »

שרייב תגובה

צוריק צו “אז נדברו”