farshlufen האט געשריבן:אין די סעריע פון נשים למדניות:
די מוטער פון אונסדארפער רב ז"ל
יא חזרה איז א גיװאלדיגע זאך דאכצעך כמעט יעדער אין דעם אשכול װערט דערמאנט כאטש צויי מאל ועי׳ לעיל
די אחראים: יאנאש,אחראי,געלעגער
farshlufen האט געשריבן:אין די סעריע פון נשים למדניות:
די מוטער פון אונסדארפער רב ז"ל
יידישיסט האט געשריבן:שאץ-מאץ שרייבט:
די רעבעצן פונעם סמ"ע איז געוועהן א מלומדת, זי איז אויפגעקומען מיט די הלכה פון צינדן לעכט שבת פאר די ברכה און יו"ט נאך די ברכה,
טאקע אן אינטערעסאנטער פאל!
אייגנטליך, וועגן שבת אליין איז קיין רעדע נישט געווען דען דאס ווערט שוין באהאנדלט אין שו"ע גופא. די שאלה איז געווען וויאזוי מען זאל טון יו"ט, דען אפילו אויב שבת זאל מען דארפן קודם צינדן וויבאלד נאך דער ברכה וועט שוין זיין נאך קבלת שבת, איז דאך אבער יו"ט דער פראבלעם נישטא. עס איז אינטערעסאנט צו באטראכטן דעם ענין לויט די מקורות און לויט די פארשידענע מיינונגען. מיר טרעפן דעם שמועס אין שו"ע או"ח סי' רס"ג (הלכות שבת) סעי' ה'; דארט ברענגט דער רמ"א ביידע דעות אין דעם ענין וועגן שבת (יש מי שאומר שמברכין קודם הדלקה, ויש מי שאומר שמברך אחר ההדלקה, וכדי שיהא עובר לעשייתו לא יהנה ממנה עד לאחר הברכה, ומשימין היד לפני הנר וכו').
יעצט ברענגט אויף דעם דער מגן-אברהם די ווערטער פונעם סמ"ע אז אפילו לויט דער צווייטער דעה - לויט וועם מיר פירן זיך טאקע - זאל מען נישט דארפן זיך פירן אזוי יום-טוב וויבאלד דער פראבלעם איז דאך דאן נישטא. די ווערטער פונעם מגן-אברהם באציען זיך צו די ווערטער פונעם רמ"א "יש מי שאומר שמברך אחר ההדלקה", דערויף זאגט ער "דאם תברך קבלה לשבת ואסורה להדליק, וא"כ ביו"ט תברך ואח"כ תדליק. כ"כ בסוף ספר הדרישה בא"ע בשם אמו. אבל אין חכמה לאשה וכו' דלא חלקו חכמים כמ"ש סי' קנ"ח וכו'.."
יעצט איז אינטערעסאנט וואס רוב פוסקים נעמען דווקא אן איר מיינונג און פסק'ען אזוי. אט קומט דער דגול מרבבה און זאגט "הדין עם אמו של הדרישה" און ער ערקלערט שיין פארוואס און פירט אויס צום סוף "והיא אשה נשאה לבה בחכמה". עס איז אינטערעסאנט צו זעהן אין וואס די מחלוקת גייט, עס איז נישט בלויז א שפיל וואס איר האט זיך געקלערט אזוי, נאר עס איז דא דערביי א שטיקל פלפול אין הלכה. דער מגן-אברהם האט געטענה'ט קעגן איר אז עס איז נישט ריכטיג צו טוישן ביי דער הדלקה פון יו"ט דעם סדר פון דער ברכה נאכן צינדן, וויבאלד מען דארף דערביי זאגן "לא פלוג", און אויב שבת מוז מען צינדן פאר דער ברכה, טאר מען דאס יו"ט נישט טוישן כדי מען זאל זיך נישט פארמישן צווישן די צוויי. דער מגן-אברהם בויט זיין הלכה פון דעם וואס מיר זעהען אזוי ביי נטילת ידים אז מען דארף מאכן די ברכה שטענדיג נאכן וואשן, ווייל עס איז פארהאן א נטילה וואס דער מענטש דארף זיך וואשן פון א טומאה – ווען ער קומט ארויס פון ביה"כ – און דאן טאר מען דאך נישט מאכן די ברכה פארן זיך וואשן. דעריבער האט מען שוין מתקן געווען אויך ביי נט"י פארן עסן אז מען דארף מאכן די ברכה נאכן וואשן זיך. ענליך צו דעם איז אויך ביי טבילה וואו מען מאכט די ברכה נאך דער טבילה ביי אלע טבילות, און דאס נאר צוליב טבילת גרים וואס דער גר קען נאר מאכן די ברכה נאך דער טבילה ווען ער איז שוין א איד. פון די פלעצער זעהען מיר אז צוליב דעם וואס איין מאל דארף געמאכט ווערן די ברכה נאך דער מעשה המצוה, דעריבער דארף אין דעם פאל שוין אלעמאל זיין אזוי כאטש דער טעם איז נישט שייך אויך דא.
ווי געזאגט אבער באשיצט דער דגול מרבבה די מאמע פונעם סמ"ע (דער בעל דרישה ופרישה), און ער ווייזט איבער אז עס איז נישט קיין פארגלייך צו יענע פלעצער וואס דער מגן-אברהם ברענגט אויף. דאס אינטערעסאנטסטע איז נאך וואס זי אליין – די מאמע פונעם סמ"ע – האט אויך געוואוסט פון די קשיות, און ווי דער חתם-סופר שרייבט "והמעיין בספרים יראה שהיא בעצמה הרגישה בזה וכתבה דהרי בנס חנוכה מברכין עובר לעשייתן א"כ הרי חזינן דלענין ברכת הדלקה פליגי רבנן דלא דמי לטבילה וכו' דלא פלוג וכו'.." דאס הייסט אז זי אליין האט שוין אויפגעברענגט די שאלה און זעהט נאר וואס א פיינע ראיה זי האט געברענגט צו זיך אז אין דעם פאל פון הדלקת נרות האבן חז"ל יא מחלק געווען צווישן איין פאל און דעם אנדערן, און מען האט דערביי נישט געזאגט "לא פלוג", דען ביי נר חנוכה זעהען מיר דאך אז מען מאכט די ברכה פארן צינדן.
וועגן דעם טעם פארוואס נרות זאל טאקע זיין אנדערש פון אנדערע זאכן וואס מען זאגט דערביי יא "לא פלוג" איז פארהאן דערביי עטליכע סברות. דער דגול מרבבה זאגט אז דווקא ווען דער נוסח הברכה איז דער זעלבער דאן קען מען זיך פארמישן, דעריבער ביי נרות איז דער פראבלעם נישטא וויבאלד יעדער סארט "נר" האט זיך זיין באשטימטע ברכה (נר של שבת, של יום-טוב, נר חנוכה). ר' עקיבא אייגער פרעגט דארט אויפן מגן-אברהם וואס האט בכלל געוואלט פארגלייכן נר צו טבילה ונטילה, וויבאלד דארט איז עס א תקנה וואס איז מתחילה אוועקגעשטעלט געווארן פון חז"ל, וואס דעריבער וויל מען אין די פארשידענע פאלן נישט אפטיילן. אנדערש איז אבער מיט "נר שבת" וואס מען וואלט גארנישט געמוזט אזוי טון, נאר עס איז אזוי איינגעפירט געווארן וויבאלד געווענליך איז מען מקבל שבת מיט דער ברכה, אבער פון דעם דין אויס איז מען גאר נישט מחוייב דאן מקבל שבת צו זיין, וויבאלד מיר נעמען אן אז מען קען מאכן א תנאי אז מען וויל נישט דאן מקבל שבת זיין.
נאך איז אינטערעסאנט ביז גאר וואס דער מחצית השקל טייטשט אינעם מגן-אברהם אויף דעם וואס ער האט געשריבן "אבל אין חכמה לאשה". דערויף שרייבט דער מחצית השקל "רצה לומר כל הנשים לא יֵדְעוּ לחלק בין שבת ליו"ט ואם נאמר ביום טוב שתברך ואח"כ תדליק תעשה כן גם בשבת". דאס הייסט אז דער "מחצית השקל" האט דא אריינגעטייטשט אין די ווערטער פונעם מגן-אברהם אז עס זאל זיך באקומען דערפון אז אפילו דער מגן-אברהם האט אויך נישט געלאזט פאלן קיין ווארט קעגן דער מאמע פון דעם סמ"ע, נאר מיטן זאגן "אין חכמה לאשה" האט ער גאר געמיינט צו ערקלערן זיין שיטה אז מען קען נישט אפטיילן צווישן שבת און יו"ט וויבאלד פרויען וואס לערנען נישט געווענליך וועלן נישט וויסן אפצוטיילן צווישן די צוויי און זיי וועלן פארדרייען די יוצרות. אריינקוקנדיג אינעם מגן-אברהם זעהט נישט אזוי ווייט אויס אז ער האט דאס געמיינט, דערפאר איז גאר אינטערעסאנט וואס דער מחצית השקל האט דאס אזוי פארטייטשט.
נו, אז דער סמ"ע האט געהאט אזא מאמע איז שוין קיין וואונדער נישט וואס ער איז געווען דער סמ"ע, ווי זאגט די וועלט? "דאס עפל פאלט נישט ווייט פונעם בוים"!.
פרעגער האט געשריבן:באנקיר האט געשריבן:כ'האב אמאל געזען א ספר דוכט זיך מיר ס'הייסט "פנינים פז", פון די שוויגער פון הרב אליעזר חיים בלום מקאשוי שליט"א, ס'האט הסכמות פון איר מחותן דער קאשוי רב זצ"ל און ווי אויך פון פאפא רב זצ"ל, און נאך עלטערע רבנים זצ"ל.
זי איז געווען די פרוי פון הרה"ח ר' מרדכי פריעדמאן זצ"ל שו"ב.
באנקיר האט געשריבן:כ'געדענק נישט איר נאמען, אבער נישט פרידמאן (און אויך נישט קיין באקאנטע סטייל נאמען), זעט אויס עפעס א זוו"ר אדער זוו"ש איז דארט געווען אריינגעמישט אדער אפשר איז זי גאר געווען א שטיף מאמע.
שמערי בערי האט געשריבן:גאנץ לעצטנס אין די נישט ווייטע פארגאנגענהייט, איז געווען א פרוי (דוכט זיך מיר די שוויגער אדער א באבע פון אדמו"ר מ'קאשוי שליט"א) וועלכע האט מחבר געווען א ספר.
עס איז א אינטערעסאנטע ספר, ארויס געקומען שנת תשל"ח, עס האט גאנצעטע גאנצעטע בלעטער מיט גימטריאות אויף תשל"ח און נאך ענינים.
זי האט הסכמות פון רבנים וועלכע שרייבן אז זי האט זיך אנגעזאפט מיט תורה אלס קינד ווען זי פלעגט הערן איר טאטע לערנען און רעדן אין לערנען מיט תלמידי חכמים.
איך האב דעם ספר געזעהן מיט א שיינע פאר יאר צוריק, און איך געדענק נישט דעם נאמען.
חוקר האט געשריבן:נאך פון דער מאמע פון ראפשיצער רב א קשיא עס שטייט אין הקב"ה מביא תקלה על ידי צדיקים זאגט תוס' אז מען רעט נאר פון מדי דאכילא פרעגט זי עס שטייט און כתבי האר"י אז דער וואס איז נזהר פון א משהו חמץ בפסח ווערט ניצל פון א חטא א גאנץ יאר אויב אזוי איז איינער וואס איז אפגעהיטן פון עסן א זאך וואס מען טאר נישט איז שוין אפגעהיטן אויף אלעס וצ"ע
(אינז געדענקן נישט פון וועם אבער איינער פון יענער גזע וואס ענפערן דאס אז דער כתבי האר"י איז אויך אויף בל ימצא ואני הקטן וויל איך אפשר פארענפרן פושט אין דנין מדברי קבלה)
חוקר האט געשריבן:און פנים יפות שטייט און פרשת שמיני אויפן פוסק קרב אל המזבח וז"ל
ובשם ב"ד אשה משכלת שמעתי שחוונתו היה עפ"י דברי חז"ל (ברכות לד.)
ביורד לפני תיבה פעם ראשונה מסרב וכו' אך כתבו הפוסקים (או"ח סי' נ'ג סט"ז)דבשליח ציבור אין צריך לסרב לכך אמר לכך נבחרת ואין לך לסרב
ווער איז דער בת דודי אויב איינער ווייסט?
http://www.hebrewbooks.org/pdfpager.asp ... 8&pgnum=69" onclick="window.open(this.href);return false;
שאץ מאץ האט געשריבן:דער אמרי יוסף פון ספינקא האט געהאט א ברודער אדער א קרוב ר' מנחם ווייס, זיין רעבעצן האט געהייסן חי' צפורה ווייס, זי פלעגט שרייבן חידושים, איינמאל האט זי דאס געגעבן פאר א חתן זאל דאס איבער שרייבן, יענער זייענדיג א חתן האט ער די חידושים געשיקט צו זיין שווער אויף זיין נאמען כאילו ער האט געמאכט דעם קונטרס, דער מחותן איז אהיין געקומען און אויפגעמישט דעם ס' האט ער געזעהן ביים צווייטן בלאט שטייט, מה שחידשתי בעוניי - "חי' צפורה ווייס"!!!!....
אזא מעשה האב איך אמאל געהערט, כ'האב נישט קיין מקור....
scy4851 האט געשריבן:זי האט זיך אמאל אפגערעדט צי איר גרויסען מאן ווען זי האט געהערט א פשוטער שניידער מאכט די ברכה שלא עשני אשה, אז הלמאי, איז זי דען נישט מער חשוב וויא יענער שניידער?
האט איר גרויסער מאן געענטפערט אז א יעדער מאן מאכט די ברכה שלא עשני אשה לויט לפי דער דרגא פון זיין אייגענע ווייב.
שוועמל האט געשריבן:לעצטענס האב איך מיך אנגעשטויסן אין א באשרייבונג איבער חנה רחל ווערבערמאכר, ווערט אויך גערופן הבתולה מלודמיר.
זי האט מקדיש געווען אירע טעג בלויז אויף לימוד התורה, זי האט געפירט טיש פאר אירע חסידים, געהאלטן אלע מצוות גבריות און אפילו געלייגט טלית ותפילין.
געוואוינט אין פולין און דערנאך אין מאה שערים, אוועק אלס בתולה ביי די 80 בערך קברה בהר הזיתים.
קען איינער מרחיב זיין הדיבור איבער איר?
מיללער האט געשריבן:אין 'ספר התשבי' בערך 'תרפים' ברענגט ר' ישעי' פיק-ברלין אין זיינע הגהות א שיין ווארט פון זיין שוועסטער אשת ר' יוסף שטיינהארט מפיורדא, אז דאס וואס רחל אמנו האט געזאגט פאר לבן 'כי דרך נשים לי' ביי די מעשה פון די תרפים, איז נישט געווען קיין ליגענט ווייל זי האט אינזינען געהאט דאס וואס חז"ל זאגען ביי מכשפה לא תחי' אז דיבר הכ' בהווה ווייל פרויען זענען געווענליך בעלות-כישוף, און דאס האט זי מרמז געווען (די תרפים לויט דעם פשט זענען געווען א כישוף-מיטל).
ודברי פי חכמת חן, האמיר נאך א תלמידת-חכם
סביב העולם האט געשריבן:פרעגער האט געשריבן:באנקיר האט געשריבן:כ'האב אמאל געזען א ספר דוכט זיך מיר ס'הייסט "פנינים פז", פון די שוויגער פון הרב אליעזר חיים בלום מקאשוי שליט"א, ס'האט הסכמות פון איר מחותן דער קאשוי רב זצ"ל און ווי אויך פון פאפא רב זצ"ל, און נאך עלטערע רבנים זצ"ל.
זי איז געווען די פרוי פון הרה"ח ר' מרדכי פריעדמאן זצ"ל שו"ב.באנקיר האט געשריבן:כ'געדענק נישט איר נאמען, אבער נישט פרידמאן (און אויך נישט קיין באקאנטע סטייל נאמען), זעט אויס עפעס א זוו"ר אדער זוו"ש איז דארט געווען אריינגעמישט אדער אפשר איז זי גאר געווען א שטיף מאמע.
קודם באנקיר דאס וואס דו שרייבסט אז זי האט נישט געהייסן פריעדמאן האט זי יא אזוי געהייסן.
דערנאך כבר קדמך שמערי אינעם ערשטן בלאט אין דיזען אשכול.שמערי בערי האט געשריבן:גאנץ לעצטנס אין די נישט ווייטע פארגאנגענהייט, איז געווען א פרוי (דוכט זיך מיר די שוויגער אדער א באבע פון אדמו"ר מ'קאשוי שליט"א) וועלכע האט מחבר געווען א ספר.
עס איז א אינטערעסאנטע ספר, ארויס געקומען שנת תשל"ח, עס האט גאנצעטע גאנצעטע בלעטער מיט גימטריאות אויף תשל"ח און נאך ענינים.
זי האט הסכמות פון רבנים וועלכע שרייבן אז זי האט זיך אנגעזאפט מיט תורה אלס קינד ווען זי פלעגט הערן איר טאטע לערנען און רעדן אין לערנען מיט תלמידי חכמים.
איך האב דעם ספר געזעהן מיט א שיינע פאר יאר צוריק, און איך געדענק נישט דעם נאמען.
farshlufen האט געשריבן:א שאדע אייער זוכעניש.
אלעס האט א תירוץ.
פרעגט אייך נאך ביי די וואס געדענקען נאך, וכנ"ל.