איז געבוירן אום י"א חשון תרכ"ה אין מעליץ - גאליציע אלס בן יחיד צו זיין פאטער הרה"ח ר' שרגא זאב ז"ל און זיין מוטער מרים שרה ע"ה, נאך אפאר יאר פון ווארטן האבן זיי זיך אויסגעבעטן אט דעם קינד, וואס מיט זיין געבארט האט ער ליכטיג געמאכט די שטוב פון די עלטערן, און מיט יארן שפעטער האט ער ליכטיג געמאכט גאנץ גאליציע.
אין זיינע יונגע יארן איז ער שוין אנערקענט געווארן אלס גרויסער מתמיד און בעל כשרון, טראץ זיין שוואכע גוף, און געזונט שוועריגקייטן פון וואס ער האט געליטן האט ער גאנץ שנעל גע'שם'ט אלס עלוי. איינמאל ווען ער איז נישט געווארן האט זיין מוטער געבעטן פון הרה"ק ר' יהודה'לע מעליצער זי"ע זאל אויף איהם מתפלל זיין, האט ער געזאגט דעם פסוק 'אל תגעו במשיחי' צולייגענדיג אז במשיח"י מאכט ח'יים י'צחק ב'ן מ'רים ש'רה י'חיה.
אלס יונג קינד האט ער געהאט די זכיה אז זיין מאמע האט איהם גענומען זעהן די צורה פונעם הייליגען 'דברי חיים' פון צאנז זי"ע, וואס דאס האט איהם אויף אלע יארן איבערגעלאזט א שטארקע רושם.
אין יונגען עלטער פון צען יאר, האט דער שטאטישע מלמד געזאגט צום טאטע'ן אז ער איז שוין אסאך צו גרויס אין לערנען אסאך מער ווי פאסיג פאר זיין עלטער, און דערפאר האבן זיינע עלטערן איהם גענומען קיין טארנא און דארט האט ער אנגעהויבן אריינגיין אין די ישיבה וועלט אין די ישיבה פון הגאון ר' נפתלי צבי סג"ל גאלדבערג זצ"ל ראבד"ק טארנא. דארט איז ער ווידער שנעל געווארן באקאנט אין די גאנצע שטאט מיטן טיטל 'דער מעליצער עילוי' וואס איז סיי א זעלטענע בעל כשרון און סיי א מתמיד עצום.
נאך א קורצע צייט האט דער טארנא רב אנגעטראגן צו זיין ברודער הגאון ר' נתן הלוי גאלדבערג זצ"ל אבד"ק לימאנאוו, צו נעמען דעם יונגען תלמיד חכם פאר אן איידעם, און דער שידוך איז טאקע געשלאסן געווארן ווען דער חתן און די כלה זענען נאך געווען בלויז עלעוו יאר אלט.
כ"א אדר תרמ"ג האט ר' חיים יצחק חתונה געהאט מיט די רעבעצין רחל דינה ע"ה יונגסטע טאכטער פון דעם לימינאווער רב, וואס ווען איר פאטער האט זיך אמאל פארזוימט אין צאנז אויף א שטיק צייט צוליב א מגיפה אין לימינאוו, האט דער הייליגער צאנזער רב זי"ע איר געוואונטשען זי זאל האבן א מאן א גרויסע תלמיד חכם.
נאך די חתונה איז ער געווארן אויפגענומען אלס רב אין טימבארג, און ווי אויך האט ער געדינט אלס סגן רב אין לימינאוו וואו ער האט געהאלפן זיין שווער מיט פירן די קהילה. ער האט פארגעלערנט שיעורים פאר בעלי בתים און פאר בחורים, און ממש נישט אפגעהערט פון לערנען יומם ולילה.
איבער זיין גרויס התמדה ווערט דערציילט, אז אמאל אינמיטען סעודת שבת - וואס דעמאלס איז ער אויך געווען פארטיפט אין א ספר און געלערנט - האט ער בטעות עריינגעלייגט דעם לעפל אין דעם זאלץ מעסטל אנשטאט אין די זופ, און אפילו נאכן אריינלייגען דעם לעפל אין מויל האט ער דאס נישט באמערקט צוליב זיין גרויס פארטיפטקייט.
פון צייט צו צייט איז ער געפארן קיין בעלזא צו הרה"ק מהר"י מבעלזא זי"ע, אזוי אויך איז ער געפארן צו הרה"ק דער שינעווע רב און צו הרה"ק ר' שלמה'לע באבוב'ער זי"ע. און זיין גאנצע השקפה און הנהגה איז געווען אויפן חסיד'ישען דרך וואס ער האט פון זיי מקבל געווען.
זיין שווער זצ"ל וואס איז שוין געווען אין די עלטערע יארן, און עס איז איהם שווער אנגעקומען די הנהגת הקהילה, האט זיך געבעטן ביי איהם ער זאל איבערנעמען די רבנות, אבער ער האט דאס אפגעזאגט נישט וועלנדיג געשטערט ווערן פון לערנען. אבער נאך אסאך מוטשענען האט ער צום סוף אנגענומען דעם פאסטען, און אין יאר תרמ"ח אין עלטער פון דריי-און-צוואנציג איז ער געווארן רב אין שטאט לימינאוו, וואו ער האט געפירט די קהילה על מי מנוחות, און באלויכטן פאר די גאנצע שטאט און פארן גאנצן געגנט ארום. פון גאנץ גאליציע האט מען צו איהם געשיקט שאלות אין הלכה, און די גרויסע עלטערע גדולים פון יענע צייט, זענען ארויס פון התפעלות זעהנדיג זיין בקיאות און גאונות.
חודש אדר תרס"ז איז ער אויפגענומען געווארן אלס רב אין די גרויסע קהילה 'אלטשטאט' [אזוי פלעגט מען רופען דעם שטאט 'סטארי סאמבור' - 'סאמבור ישן' - 'עיר ישן'], מיט א גרויסן קבלת פנים בתופים ובמחולות איז ער געווארן אויפגענומען דורך די גאנצע שטאט אין די גאסן, דארט האט ער גלייך אויפגעשטעלט א ישיבה, און מרביץ תורה געווען פאר יונג און אלט. כאטשיג אז פון נאך אסאך שטעט איז מען געקומען צו איהם זיך בעטן זאל נעמען ביי זיי דאס רבנות, אבער ער האט יעדען אפגעזאגט.
סוף יאר תרע"ד ווען די ערשטע וועלט קרוג האט געבוזשעוועט אין די לופט, איז ער אנטלאפן פון אלטשטאט מיט זיין גאנצע משפחה און נאך וואנדערן אפאר יאר האט ער זיך אום חודש כסליו תרע"ז באזעצט אין די הויפט שטאט ווינא, וואס איז דעמאלס געווען א עיר ואם בישראל, און דארט איז געווען צופרידן אז ער דארף זיך נישט אפגעבן מיט א קהילה אבער פארט האט ער געוואלט ענדערש זיך געפונען אין די אלטע היים גאליציע. תרפ"ט איז ער דורך דעם ווינטער געווען אין אלטשטאט אבער זעהנדיג אז דאס נעמט איהם צופיל אוועק פונעם לערנען, איז ער צוריק קיין ווינא, און דארט האט ער איבערגעגעבן דאס רבנות פאר זיין זוהן הג"ר שרגא זאב זצ"ל.
דארט אין ווינא איז ער פארבליבען ביז נאנט צום צווייטען וועלט קרוג, אבער ווען ס'האבן אנגעהויבן נענטער צו ווערן די צרות, איז ער פון דארט אנטלאפן ערשט קיין בערלין, און פון דארט
קיין קראקא, וואו ער האט זיך אויפגעהאלטן א שטיק צייט. און נאך וואס דארט איז שוין אויך געווארן שווער די מצב, איז ער צוריק צו זיין שטאט אלטשטאט, און דארט מקרב געווען אלע פליטים וואס זענען אהינגעלאפן פון מעריב גאליציע, און זיך געזארגט אסאך פאר אלע זייערע געברויכן.
חודש אב תש"ב, ווען די רשעים ימש"ו האבן איינגענומען אלטשטאט, איז ער געפירט געווארן צום לאגער אין שטאט סאמבור, אבער זיין גוף איז שוין געווען שרעקליך אפגעשוואכט און פארמאטערט, אן קיין כוחות הגוף, און אהן זיינע קינדער און אייניקלעך, און געבליבן געבונדען צום בעט, און לויף פון זיבען וואכן.
י"ט תשרי תש"ג, האט דער גרויסער גאון וקדוש אויסגעהויכט זיין נשמה, מיטליידענדיג מיט די מיליאנע קדושים וואס זענען גע'הרג'עט געווארן אין די יארן.
מנוחתו כבוד אין א אהל אין שטאט סאמבור.
זיינע חידושים, תשובות און דרשות זענען געדרוקט אין 'ברכת חיים'.
זיעועכי"א.