היימישער הייקער האט געשריבן:דא האט איר נאך א פערספעקטיוו.
אידן, נאך פון צייטן פון יעקב אבינו, האבן דירעקט געזוכט זיך צו האלטן אפגעזונדערט פון די איבריגע פעלקער. ווי מען קען זען פון דאס אז יוסף האט זיי געהייסן זאגן אז זיי זענען רועי צאן, כדי מען זאל זיי באזעצן ווייט אוועק פון די מצריים. אלץ א דירעקטע תוצאה פון דעם, האבן זיי געהאלטן זייער אייגענע שפראך וואס איז לכאורה געווען א געמיש פון די ארטיגע שפראך מיט די לשון קודש ווערטער וואס זיי האבן נאך מקבל געווען מדור דור. ממש אווי אונזער אידיש.
אזוי איז אויך געווען אלע דורות, די אידן אין שפאניע האבן געהאט אזא שפראך, שפאניש געמישט מיט לשון קודש מיט אן אייגענארטיגע אקצענט, זיי האבן עס גערופן לאדינא. אזוי אויך איז געווען אן אראבישער אידיש וואס פארשידענע ראשונים האבן געשריבן חיבורים אין דעם שפראך. (ווער עס וועט קריגן און זאגן אז די רמב"ם און די חובת הלבבות ועוד, האבן יא געשריבן אין געהעריגע אראביש, וועל איך זיי מכבד זיין צו שרייבן ענגליש מיט לשון קודש'ע אותיות... סאמטינג לייק דיס, באט יו העוו טו רייט אי האל בוק... עס איז נישט מעגליך. דעם געדאנק מקובלני מהגה"צ ר' אליעזר חיים בלום זצ"ל)
די זעלבע איז מיט די לשון משנה, און שפעטער די לשון הגמרא. עס איז א געמיש פון ארגינעלע לשון קודש ווערטער, צוזאמען מיט ווערטער פון די ארטיגע שפראך. נאר די משנה איז מער ארגינעל לשון קודש, משא"כ די גמרא איז שוין מער די בבלי'שע אידיש, דהיינו אן אייגענארטיגע אראמיש געמישט מיט לשון קודש ווערטער.
שלא שינו את לשונם
איך קען נישט קיין גוטע אראביש אויף צו קענען בודק זיין צו עס איז די זעלבע צו נישט, אבער די הנחה און די ראיה איז לא דובים ולא יער.
איז אזוי קודם לאמיר קלאר שטעלען אז אונז קענען נישט די ריכטיגע אותיות היות אונז קענען נישט די ריכטיגע לשון הקודש, עד כדי כך אז לפי וואס עס ווערט ג׳פסקנט אין שלחן ערוך האבן מיר נישט קיין בעלי תפילה (ח-כ) מיט אונזער מבטא פון לשון הקודש וואלטן איד בזמן הבית אונז נישט פארשטאנען
יעצט די אותיות לע״ז וואס מיר ניצן היינט איז באמת לאטייניש (מיט אביסל שנויים) און ווען מען ניצט עס אין אנדערע שפראכן טויג עס נישט געהעריג (אזוי ווי ענגליש) נאר עס איז געווארן איינגעפירט ביי רוים, אבער איינמאל מען האט עס עדאפטעט פארט עס (הגם מען קען מאכן א שמועס פאר זיך איבער דעם, די השפעה פון גריכיש וכו׳)
יעצט אראביש, אראמיש, לשון הקדוש, ועוד זענען אלע סעמיטישע שפראכן די זעלבע געבוי, כללים, דקדוק וכו׳ מיט קליינע שינויים פון שפראך צו שפראך, ממילא איז גרינגער צו שרייבן אותיות פון שפראך צו שפראך, נישט נאר דאס ביי אידן בזמן הבית האט מען זיך באנוצט מיט צוויי מיני אותיות, עברי און אשורית(עיין מסכת מגילה). און עס שרייבט זיך א מחיה פון איינס צום צווייטן.
יש עוד הרבה להאריך בזה, על כל פרט, ועוד חזון למועד