פארשריבן האט געשריבן:איך דערמאן זיך, אז אינעם ביכל "ר' יוסלה רוזנבלט" שרייבט זיין זון אז זיין מאמע האט פון אנהייב נישט אזוי געגליכן דאס נייע גאלדענע לאנד, איינע פון די זאכן באשרייבט ער אז זי האט געטראפן א מייז אינדערהיים, א זאך וואס מ'האט נישט געזעהן אין דער אלטער היים.
זעהט אויס אז מייז און ניו יארק זענען מחותנים נישט פון היינט...
אז כ'וועל האבן צייט וועל איך עס בל"נ אפיר זוכן.
כאטש קיינער איז ווארשיינליך נישט אינטרעסירט דערין, וועל איך עס אבער מעתיק זיין עטליכע ציטאטן, אפי נאר בלויז צוליב מיין הנאה.
אבער גאר אנדערש איז געווען דער איינדרוק פון מיין מאמע פון די נייע אמעריקאנער סביבה. זי האט זיך נישט ארומגעקוקט מיט די אויגן פון א קונצלער אויף זיינע פארערער, נאר מיט די אויגן פון פרוי וואס איר פליכט איז צו פירן א שטוב מיט קינדער און זיך זארגן פאר זייער וואוילזיין. און פון אזא שטאנדפונקט, האט איר אויסגעזעהן ווי גאר א שלעכטער געשעפט האט זי געמאכט מיטן קומען קיין אמעריקע.
(דא רעכנט ער אויס אביסל דער קאנטראסט צווישן זייער ברייטע דירה אין האמבורג, און די טונקעלע שמוציגע דירה אין הארלעם).
אויסער דעם, איז אונז אויסגעפאלן אנצוקומען קיין ניו יארק אין א רעקארד הייסן זומער, וואס די ניו יארקער האבן שוין לאנגע יארן אזוינס נישט געהאט. און מיר זענען זיכער נישט געווען געוואוינט צו אזא סארט היץ, אין די לענדער פון אייראפע. אלס דירעקטער רעזולטאט דערפון, האבן מיר נישט געקענט פארמאכן קיין אויג אין די ערשטע נעכט וואס מיר זענען אנגעקומען קיין ניו יארק. און ווי פארשטענדליך, האט דאס נישט צוגעגעבן קיין סאך פרייד, צו מיין מוטער'ס אזוי אויך דערשלאגענעם גייסט. און אויב ס'איז אונז נישט גענוג געווען דאס אלעס, האט זיך אונז אנטפלעקט אז דאס פלאץ צייכנט זיך נישט אויס מיט באזונדערע זויבערקייט, מילד גערעדט. אין די שטיבער האט זיך געטראגן א זויערליכן גערויך, און אינעם ערשטן צופרי נאכן זיך אריינציען, האט פאסירט א דבר משונה מאוד, א זאך וואס איז נישט מעגליך געווען אז עס זאל פאסירן אין האמבורג, א פלאץ ווי מ'האט שטענדיג גערייניגט גרונטליך די דירה באופן קבוע.
ווען מיר -די קינדער- האבן געעפנט איינע פון די לעדלעך אינעם קליידער-שאנק מיטן ציל אריינצולייגן דארט זאכן, האבן מיר פלוצים געהערט א קליינע דינע קוויטש, און פאר אונזערער אויגן האט זיך אנטפלעקט א קליין מייזל מיט א גרוי קאלירטן הויט, א באשעפעניש וואס אויף איר עקזיסטענץ האבן מיר נאר געוואוסט פון די ערציילונגען, אבער קיינמאל האבן מיר דאס נישט געזעהן מיט אונזערער אויגן.
און דעריבער האבן מיר אויסגעשריגן אין א הילכיגן געשריי: "מאמע, גיב נאר א קוק, א חיה איז דא!"
אבער די מאמע האט ווייט נישט אויסגעזעהן צו זיין א שותף צו אונזער שמחה... ביי איר האט די זאך ארויסגעברענגט א גרויל און עקל, און איר צוגעברענגט צו א טיפע דיפרעסיע.
ס'איז דא דארט נאך אינטרעסאנטע שטיקלעך ווי אזוי אמעריקע האט דאן אויסגעזעהן, אבער ס'איז נישט דא דאס פלאץ דערפאר.