ער איז געווען זייער אן עלעגאנטן מאן, מיט פנים שטריכן וואס האבן אים נישט אריינגעשטעלט אין די טיפישע סלאווישע, טארטאר, אדער קאזאקן פאמיליעס. אין קורצן, ער האט נישט אויסגעזעהן "רוסיש". מישא האט הנאה געהאט אז זיי האבן אויסגערעכנט יעדע קליינע איינצלהייט, ביזן אויסקלויבן אן אגענט וואס האט אויסגעזעהן ווי אן מענשט פון די מערב וועלט, אבער נישט צו "אמעריקאניש".
נאך עטליכע מינוט פון נוצן דעם פאפיר אהין און צוריק, האט דער אגענט געפרעגט עפעס פון ברונער'ן, און עס האט געמוזט זיין אז ער האט אים געפרעגט צי ער האט געברענגט די אינפארמאציע צו ווייזן זיי געטריישאפט אין אויסטויש פאר אן עקסטראקציע, ווייל ברונער האט געשאקלט מיטן קאפ, און געטאפט זיין מאנטל טאש צו ווייזן אז ער האט עפעס דערין. דער "אמעריקאנער" האט געשמייכלט צו ברונער, געשאקלטן מיטן קאפ, און געהויבן איין האנט אזויווי איינער וואס רופט זיין קעלנער אין א טייערע רעסטוראנט. ברונער האט נישט פארשטאנען וואס דער צייכן איז געווען, אבער ער האט זיך אומגעקוקט צו זעהן וועם דער אגענט האט גערופן. צוויי "סטודענטן" האבן זיך אויפגעשטעלט פון זייערע ערטער מיטשלעפנדיג זייער שולע טאשקעס, א שטאב ארבעטער מיט א שווארצע אנצוג האט זיך ארויסגערוקט פון הינטער דעם בוך-קאסע טיש, און צוויי רואיגע לייענער האבן צוגעמאכט זייערע ביכער, און זיך אלע דערנענטערט צו ברונער און דער אגענט.
ברונער'ס אויגן האבן זיך שנעל גערוקט אהין אין צוריק צווישן די מענטשן וואס האבן זיך דערנענטערט. ער האט געכאפט אז עס קען נישט זיין קיין צופאל אז אויף די זעלבע סעקונדע האבן זיך אלע באשלאסן צו דערנענטערן צו אים. ער האט זיך שנעל אויגעשטעלט, און פרובירט דורכצולויפן צווישן צוויי פון די אגענטן, אבער איינס פון די "סטודענטן" האבן אים געגעבן א כאפ ביים מאנטל, עס געגעבן א געזונטן שלעפ, אז ברונער האט צוריקגעטראסקעט אויף אראפ. ברונער האט זיך שנעל אויפגעכאפט און אויפגעשטעלט, אבער עס איז נישט געווען וואו צו אנטלויפן. ער איז געווען ארומגערונגל מיט די ק.ג.ב. אגענטן, און אלע פון זיי האבן ארויסגעצויגן זייערע וואפן און זיי געהאלטן פארנט פון ברונער'ס פנים. ברונער איז אריין אין א פאניק, און זיך שנעל געדרייעט אויף צוריק צו זוכן פאר דעם "אמעריקאנער" אגענט, וויסנדיג שוין אז יענער איז דאס נישט געווען.
דער אגענט מיטן רויטן קראגן האט זיך דערנענטערט צו ברונער און אים רואיגערהייט געזאגט, "הענט הינטער די רוקן. דו ביזט אונטער ארעסט פאר קרימינאלע און שפיאנאזש אקטיוויטעטן קעגן די ד.ד.ר. און די סאוועטישע פאראיין."
"איך ארבעט פאר אייך! איך בין איינער פון אייערע אגענטן! פרעגט זיך נאך אין מאסקווע!" האט ער פרובירט צו איבערצייגן דעם אגענט אז ער ארבעט באמת פאר די סאוועטן.
"פאר אונז, און אויך פאר די אמעריקאנער. הענט הינטער די רוקן, ביטע," האט דער עלעגאנטער מאן געזאגט מיט די זעלבע רואיגע שטימע.
"נישט ריכטיג! איר קענט רעדן צו אגענט קאבאוויטש, און מאיאר וועלקאוו, אין מאסקווע! זיי וועלן אייך אלעס פעסטשטעלן! איך בין אייער'ס א מענטש!" האט ער געשריגן זיין אומשולדיגקייט צו אלע ארומיגע.
דער עלעגאנטער אגענט האט נישט געטוישט זיין אויסדרוק און האט זיך נישט געקומערט אויף ברונער'ס געשרייען פון טרייהייט צו מאסקווע. ער האט געווינקן מיט א פינגער צו די אנדערע אגענטן, און זיי האבן אראפגעברענט ברונער אויף דער ערד, און אים געבונדן. יענער האט נישט אויפגעהערט צו שרייען די גאנצע צייט ווי איינער וואס ווייסט נישט וואס מען וויל פון אים, און איז באשולדיגט געווארן אומזונסט. די אגענטן האבן אים ארויסגעפירט אינדערויסן, און דורך די גלאזערנע טירן האט מען געקענט זעהן ווי זיי האבן זיך אלע אריינגערוקט אין א רייע אויטאס וועלכע זענען פלוצלינג ערשינען, און פונקט אזוי פלוצלינג פארשוואונדן געווארן.
"פארושקאוו. דער זעלנער פון איינהייט-13,וואס האט אונז אפגעווארט אין די טינקל צו ווארענען איבער די בראטווע אטאקע," האט וואסילי געענטפערט שטילערהייט.
מישא'ס אויגן האבן זיך ברייט צועעפנט אין זארג, "וואס הייסט מען האט אים געפונען?"
"וויאזוי האב איך געקענט מאכן אזא ריזן פעלער?" האט וואסילי ווידער געפרעגט, "איך האב געמיינט אז דער אפמאך וואס זיי האבן אונז געאפפערט וועט זיין גענוג. אבער עס איז נישט געווען אזוי."
מישא האט געלייגט א האנט אויף וואסילי'ס פנים צו זעהן צו ער רעדט פון פיבער. וואסילי'ס אויגן האבן זיך ענדליך פאקוסירט, און ער האט זיך גענוג אריענטירט צו קענען קוקן מישא אין די אויגן.
"זיין אייגענע איינהייט זעלנער? ניין, נישט פון זיי האב איך די באווייז און באריכטן. זיי ווילן נישט רעדן. פיר אנדערע זעלנער האבן געאפפערט זייער עדות, און דאס האב איך גענומען."
אלישייב האט שוין גענוג געהערט. ער האט פארשטאנען וואס דער קאפיטאן באריכטעט צו זיינע מיליטערישע פאליציי אויבעראפיצירן. אז פארושקאוו'ס האט זיך, אין אן אנגעטרונקענעם וואנזיניגקייט, זיך אליינס צוהאקט און צוקלאפט. דער קאפיטאן האט פארדעקט די אמת מיט די פאלטשע עדות פון עטליכע פון די באלקאנסקי'ס בראטווע זעלנער.
אלישייב'ס געפילן האבן זיך געגעבן א דריי פון שאק צו צארן אין סעקונדן. ער האט געגעבן א כאפ דעם טרייבל, ארויס פון די הענט פון דעם העכער-ראנקיגן קאפיטאן, און עס צוריקגעזעצט אינעם האלטער מיט א מעכטיגן קנאק.
"וואו איז ער?" האט ער געפרעגט איבער פארושקאוו.
דער קאפיטאן האט אים אנגעקוקט מיט צומישעניש פאר א רגע, אבער ווען ער האט געזעהן אז אלישייב איז נאר א ליוטענאנט האט ער זיך עררעגט. "דו ביזט אינגאנצן פאררוקט? דו האסט די דרייסטקייט אנצורירן א העכערע אפיציר פון די מיליטערישע פאליציי, אינמיטן אן אויספארשונג?"
"אויספארשונג?! וואספארא אויספארשונג?! דו נעמסט אן די ווערטער פון די מערדער, און דו מאכסט דאס אלץ אן אפיציעלע באריכט?!"