נשמה האט געשריבן:לב בשר האט געשריבן:נשמה האט געשריבן:ווייסט וואו מ'קען זעהן אז מ'דארף אביסל פארשפרייטן דעם דרך החסידות? נישט אלץ דעם דרך הבעל שם טוב, נאר אלץ 'חסידות'. אמאל האט יעדער געוואוסט אז ס'קומט שאלעשידעס איז עס א זמן פון דערהויבנקייט, א זמן פון התקרבות לה', א זמן ווען א יוד קען זיך הייבן. א זמן ווען א יוד קען אביסל ארויסגעבן זיינע הרגשים פון א גאנצע וואך, א זמן ווען מ'קען אביסל פארברענגען מיט די הייליגע שכינה הקדושה, א זמן פון אויסרופן אמונה, די קלימאקס דערפון איז אויסרופן אז דער אייבערשטער איז קעניג, נישט קיין חילוק וואס דער יצר הרע זאגט אגאנצע וואך, און אויך בפה מלא ארויסזאגן קבלת עול מלכות שמים. א זמן ווען מ'קען אביסל פארציילן פאר די אייבערשטער 'גם אלך בגי צלמות לא אירא רע כי אתה עמדי'. זיך שפירן אביסל העכער. ארויסנעמען די נשמה פון איר באהעלטעניש. ממליך זיין די נשמה אויפן גוף. זיך געבן אביסל צו קאסטן שעשועים מיט די אייבערשטער.
און יעצט, מענטשן האבן נישט קיין געדולד צו די גאנצע שאלעשידעס. זיי האבן נישט קיין אהנונג וואס מ'קען אלץ טון מיט דעי מין זאך וואס ס'הייסט שאלעשידעס. זיי ווילן נאר אז ס'זאל זיך ענדיגן. זאלן זיי אביסל וויסן וואס 'חסידות' איז, וואלטן זיי זיך נישט אזוי ארויסגעיאגט.
'חסידות' קוקט מיר אויס צו זיין די נשמה פון יודישקייט, אזוי קוקט מיר עס אויס. און יעצט אז דו קוקסט דיך אביסל אום זעהסטו אז ס'פעלט. אפילו די 'נשתכח' פעלט. ס'וואלט שוין געווען בעסער די דרך הבעל שם טוב וואס איז נישט די עכטע, ווי איידער גארנישט. סתם א טרוקענע יודישקייט? וואס איז פשט? דאס האט די רבי געוואלט? וואו איז די ווארימקייט?
והשם הטוב יעזור
כ׳בין גרייט צו גיין מיט דיר צו עני סקווירא שטיבל אדער אנדערע חסידות, ס׳איז בכלל בכלל נישט בעסער. הלמאי זיי האבן די נישט עכטע דרך הבעל שם?
קבלת שבת און א סאטמארע שול איז אסאך ווארעמער ווי די שטיבלעך... פארוואס?
כ׳ווייס ס׳איז נאריש סתם פארגלייכען... אבער מ׳שרייבט כאילו ס׳איז פארקערט, בינעך מעורר...
איך האב נישט געוואוסט. אבער מ'דארף יא פארשפרייטן חסידות (איך רעד נישט פון חסידות געמישט מיט ציונית) ווייל עפעס טיפערס איז דא שטארק נשתכח געווארן. אמאל האט עס נישט אזוי אויסגעזעהן. הער ר' יום טוב ערליכ'ס ניגונים. פנימיות. אפילו אז מ'ארבעט אגאנצע וואך. וואו איז עס אנטלאפן? און וואו קען מען עס טרעפן אויב נישט אין חסידות? זאל עס זיין חסידישע מעשיות פון צדיקים, זאל עס זיין אין וואס אימער. ס'האט אמאל מער געברענט די נשמה פון א חסיד. וואס איז שוין געבליבן? ווייסע זאקן מיט א שטריימעל.
נישט נאר דאס, נאר ווען איינער וויל שוין יא צוריק ברענגען חסידות, קומט די שטן אריין און לאזט נישט. ס'דא א גאנצע טאפ מיט שקר פאר איין טראפעלע אמת. און מ'בלייבט מיט גארנישט. פנימיות רבותי. נאך פאר די התדבקות לצדיקים. און וואס מיט אונז? מיט די חסידים? פארוואס זאלן מיר נישט אריינברענגען די אור החסידות אין אונז. וויאזוי זענען אונזערע זיידעס געווען? איך רעד
פון די אונגארישע. וויאזוי האבן זיי געפראוועט א שלש סעודות. די הארץ האט געגליהט. אפילו זיי האבן עס געמאכט שנעל, אבער די הארץ האט געגליהט.
אבער דו זאגסט גוט בנוגע קבלת שבת. טאקע אינטערעסאנט.
מיין אויבערלענדישע זיידע נישט פון אונגארן א "פשוטע" איד פלעגט ארבעטן אגאנצן טאג אין א פארבריק, ער איז געווען בקי ברוב ש"ס, חנוכה ווען ער פלעגט אהיימקומען פון א אויסגעמיטשעטן טאג פלעגט ער צינדן די מנורה מיט אזאנע התרגשותדיגע בכיות (דאס איז נאר א ביישפיל) איך זוך נאך ארום די רבי וואס פראוועט אזא ליכט צינדן (אוואדע איז דא אבער סאיז די נקודה..).
אלעס פיין און וואויל לערן חסידישע ספרים, זיי משיג, זיי דיך מבטל, פרוביר צו גיין און דעם דרך,
אבער די נשמה פון א איד איז פשוטע פלאטשיגע תמימות. און א עקשנות צו רעספעקטירן זיך מקשר און זיך מבטל צו זיין צו די דורות הקודמים, דיינע עלטערן דיינע רביס,
דער פיסעצנער ברענגט אז כדי צו קענען נתעורר דערף מען ארבעטן מיט דמיון,
וואס זאל איך טון אז ווען איך בין מיך מדמה (לפי דמיוני) דער אמאליגער דארפס אידס עבודה ווער איך די מערסטע מרוגש....
איך דערמאן מיך פון דער הייליגער סקולענער רבי זצוק"ל, וואס יפוצו ווען יפוצו?, ווער טוט וואס טוט?, וואס התבטלות ווען התבטלות? סדאך קיינמאל קיין יש נישט געווען, (איך מיין נישט די יפוצו איך מיין דא די קורטוב פיוריטי-זיכוך, איך בין נישט, איך קען נישט,)
זאל מען גיין קיין נייטרא באזוכן ר' בנימין זאב לעווי לאו"ש און זען וואס מיינט א איד, נישט אז מען זאל נישט זיין קיין חסידישע יודן און נישט מזאל אויפהערן לערנען חסידישע ספרים, נאר כאפ אז דורכטון חסידות ווי א פילאזאף און עס מקיים זיין ווי א יש איז די היפך פון לעזן די מצב הדור,
נאך א סיבה צו דוקא טראכטן פון די עלטערן די דורות הקודמים איז ווייל די כלל איז אז אין אדם מוריש שקר לבניו און ער האט נאך געוויסט וואס דו ווייסט(אזוי שרייבט דער הייליגער חובות הלבבות)