כפרה האט געשריבן:איך האב מיך איבערגעקלערט עטליכע מאל, צו זאל איך שרייבן דערוועגן אדער נישט, למעשה האלט איך יעצט אז איך דארף עס יא שרייבן, אז אנדערע אין מיין מצב זאלן קענען מאכן קליגערע באשלוסן ווי דאס וואס איך האב געמאכט.
אנגעהויבן האט זיך עס ביי מיר ווי מיט פיל אינגעלייט אין וויליאמסבורג, ב"ה איך האב א פיינע פרנסה ביי א אידישע פירמע, און אלע יארן אליינס זיך אויסגעהאלטן, נהנה געווען מיגיע כפי, געצאלט ערליך די רענט יעדן ערשטן, נישט גענומען פון בשר ודם, און אויך נישט פון פעטער-שמואל, די עלטערן זיינען ארענטליכע בעלי פרנסה, נישט קיין גבירים וואס קויפן דירות פאר קינדער.
ויגדלו הנערים, און מער האט מען נישט געקענט וואינען אין די קליינע דירה'לע, און האמיר זיך געלאזט זיכן א גרעסערס, זיך געוואנדען צו בראקערס, ערליך דורכגעקוקט א יעדע דבר יום ביומו מיטן גיט-מארגן, זעהנדיג ווי שווער עס איז צו טרעפן האב מיר זיך געוואנדען צו גיטע פריינט, אפשר ווייסט איינער א גוטע דירה.
ויאמרו לו חכמיו, משוגע זוכסט אין וויליאמסבורג, נישטא קיין דירות, אלעס איז פיצעלע דירות, פאר די געלט קענסטו קויפן ערגעץ אנדערש א ריזיגע הויז, איך וואלט שוין לאנג געמופט נאר מיין ווייב, איך זאג דיר שפרינג אריין מען וועט דיך העלפן זארג נישט, וכו' וכו' קויף א הויז און פארדינג די בעיסמענט וועסט נאך ארויס מיט ריווח, מוזט עס טוהן פאר די קינדער, אזוי איין 'גיטע פריינט' נאכן צווייטן, און איך האב נישט געהאט די שכל צו טשעלענדזשן אט די גיטע פריינט פארוואס זיי שפרינגען נישט אריין.
טו מעיק א שארט סטארי לאנג, בין איך געגאנגען צו זעהן די נייע יישובים, און איך האב געסעטלט אויף איינס פון זיי וואס איז מיר געווען די מערסטע צום הארצן, איי איך האב דאך נישט קיין 20 פראצענט אראפצולייגן, אויף דעם האבן מיר גיטע פריינד ערקלערט אז מען מוז נישט אראפ-לייגען קיין 20 פראצענט, אלץ פורסט-טיים האום בייער קען איך אפקומען מיט א קלענערע דאונ-פעימענט, און מען וועט שוין העלפן מיט די איבריגע, נאר נישט זארגן, און שפרינג אריין.
האב מיר געסיינט א קאנטראקט בשעה טובה ומוצלחת, אלע גיטע פריינט גיבן מיר מזל טוב, און ווידערהוילן מיין קליגע שריט, אבער דערנאך ווערט יעדער ווי קאטשענא, צולאזט און פארשווינדן, שטעלט זיך מיר ארויס אז איך קען נישט גיין פאר א קלענערע דאונ-פעימענט ווייל דעמאלטס ווערט די מארגעדש (אינאיינעם מיט די טעקס און די אינשורענס אויף די מארגעדש) צו הויעך פאר מיין אינקאם, זאגט מיר די מארגעדש בראקער איך זאל שאפן א קא-סיינער אזוי ארום קענען קוואליפיצירן, אבער דא פליצלינג ווער איך געוואויר אז קיינער פון מיינע גיטע פריינט קענען (ווילן...) נישט זיין קיין קא-סיינער, און מיין משפחה איז נישט קיין גרויסע פארדינערס וואס זאלן מיך קענען העלפן, בהכרח מוז איך גיין פאר די פולע 20 פראצענט וואס איך האב אויך נישט.
איך האב פראבירט צו מען קען רעכענען די בעיסמענט דירה וואס איך האף צו פארדינגען אלץ אן אינקאם קעגן די מארגעדש, למעשה קען עס נישט ווערן גערעכנט.
אזוי לויף איך ארום אן א קאפ זוכן ווער עס קען מיר בארגען, דער א פינעווער, און דער א צענער, צוזאם געקראצט א דאלער אויף א דאלער, אבער רוב פון די גיטע פריינט וואס האבן מיך טאקע גע'עצה'ט אריינצושפרינגען, האבן מיך אויך געלאזט דערטראנקען ווערן.
דא איז צוגעקומען נאך 16 אלפים קלאזינג קאסט, נאך א 60 טויזנט אין ממש ממש הכרחיות'דיגע געלט וואס מען האט געמוזט האבן צו ענדיגן וכו', און נאך א 30 אלפים אויפצופיקסן און פארטיגען די בעיסמענט וואס וועט העלפן קאווערען די מארגעדש, די צוזאמקראצן די געלט איז מיר אנגעקומען מיט די גרינע גאל, איך האב כמה פעמים געשפירט אז איך טראג עס נישט איבער, איך האב אלע מיינע יארן נישט געבארגט קיין געלט, אלעמאל זיך באוויזן צו לעבן מיינע יארן אן צוקימען צו מענטשנס טובות, און דא בין איך כ'שולי קדירה' איבערן קאפ מיט געבארגטע געלט.
האלט מיר שוין ביים קלאוזען בשעה טובה ומצלחת, אביסל האבן בעלי מלאכות פארשלעפט די צייט, אבער ב"ה מען ציהט זיך ארויס צו נייעם יישוב, באקומען שיינע מאווינג פרעזענטס, און גיטע פריינט זענען געקומען באזוכן, יעדער האט עצות וואס איך קען טוהן צו פארבעסערן די הויז, און וואס איך 'וואלט' ווען געדארפט טוהן א.א.וו.
למעשה האב איך פאררעכנט אז פון יעצט מוז איך טרעוולן יעדען טאג צו די ארבעט, און טרעוול צווישן טאל מיט געז קאסט מיך איבעריגע 750 דאלער א חודש, און קאר סערוויס פאר די שטוב צו ערלעדיגן עני קלייניגקייט איז נאך בערך 350 דאלער א חודש, שכר לימוד איז מיר העכער געווארן מיט 700 דאלער א חודש, און יעדן שני וחמישי מוז מען אריינפארן אין שטאט פאר שמחות וכו' זאמלט אויך א שיינע פאר טאלער.
עס האט גענימען א צוויי חדשים ביז איך האב פארדינגען די בעיסמענט, און דאס האט שטארק געהאלפן קאווערען א חלק מארגעדש, אבער נאך 5 חדשים האט דער טענענט זיך ארויסגעצויגן, און די מארגעדש מיט די טעקס מוז מען באצאלן חודש'ליך, און איך ברעך אינטער, מאין יבא עזרי, איך האב שוין אפגעצאלט א שפאר ביסל פון די געבארגטע געלט, אבער איך שעם זיך צו ווייזן די פנים פאר די אידען וואס איך האב נאכנישט קיין געלט זיי אפצוצאלען, און מיינע גיטע פריינט זענען נישט צו האבן, ווערן אן אפיציעלע רחמנות קעיס וועל איך קיין פאל נישט, יהיה מה שיהיה.
איך האב געקלערט פון טרעפן ארבעט דא לאקאל, און שפארן די הוצאות פון טרעוול, אבער שטעלט זיך ארויס אז לאקאל צאלט מען פיל ווייניגער פאר אן ארבעטער ווי אין די שטאט, סוף חודש וועל איך ווייטער זיין דערשטיקט.
און אזוי שטיי איך דא אין א מצב ווי עס איז נישטא קיין וועג צוריק, איך בין סטאק דא מיט דעם הויז, מיט די מארגעדש, און מיט אלע עקספענסעס, און איך קלער צו מיר, צו וואס האט מיר דאס אויסגעפעלט, וואלט איך געדינגען א דירה פאר 4 טויזנט דאלער אין וויליאמסבורג וואלט איך געשטאנען בעסער, מה לי לצרה הזאת, צו וואס האב איך מיך געברענגט די קאפוויי מיט די אייגענע הענט.
זכרי בהיותי יושבת בשלווה, אמת איך האב א צוויי שיינע צימערן דא מער ווי איך וואלט געהאט אין וויליאמסבורג, אבער פארדעם איז יעדע זאך אן אפקימעניש, איך האב אפילו נישט געוויסט וויפיל "טענק-יו-האשעם" איך האב געברויכט זאגן אויף די פשוטע באקוועמליכקייטן ווי מנינים מקוה גראסערי בוטשער חדר דאקטאר א.א.וו. ווי אלעס איז אזוי באקוועם און ביי די האנט אלע צייטן אין טאג.
ב"ה אז מיט מוסדות בין איך מסודר, נישט געהאט קיין עקסטערע שוועריקייטן, און אלע קינדער זענען צופרידן, הגם אנדערע מיטשענען זיך יא מיט דעם, ספעציעל איינער וואס האט א שווער קינד און ברויך טיפול מיוחד האט זיך מיך אפגערעדט ווי שווער דאס איז, סיי די פראגראמען זענען נישט קיין פארגלייך, און סיי די ארגאניזאציעס וואס געבן זיך אפ דערמיט איז נישטא.
פארוואס האב איך מיך גענומען די מיה אפצושרייבן דאס אלעס, איך ווייס אז ס'איז פאפולער צו שטיצן די נייע יישובים, און מען ברומט אינטער די גזירת-גירוש נאנסענס, עס איז אזוי אומפאפולער צו שרייבן מיין זייט, אזש איך שפיר זיך ווי איך אליינס בין אויך נישט מיך, אבער ווען איך זעה אן אשכול אז מען אפערט 500 דאלער פאר ווער עס געווינט די קאנטעסט צו קאנווינסן אנדערע צו מופן צו נייע שטעטליך, און איך שטוין, וועם ווילסטו דא איינ'נארן, האו עבאוט דער אינגערמאן וואס מופט נישט איז קליגער און האט א קאלקולעיטאר צו דער האנט, און אנשטאט געוואר ווערן מיט בליט וואס איך בין געוואר געווארן, ווייסט ער מיט אפאר דריקעס אויפן קאלקולעיטאר, וואונדערליך אז אלע אזוי גערופענע 'עשקנים' פון די נייע שטעט וואינען אין וויליאמסבורג, ער שיקט די קעלבער צו די שחיטה און ער פאפט באקוועם אין זיין וויליאמסבורגער הויז.
נישט אז איך בין קעגן די נייע יישובים, אדרבה א גרויסער עולם לעבט דא גליקלעך און צופרידן, אבער דאס איז נישט קיין כלל, און עס איז אן אחריות אריינצושטופן יענעם אין דעם אן ארויסהאבן די גאנצע בילד, טראכט וויאזוי וועסטו קלאפן ביי יעצנו-רע דעם קומענדיגן יום הקדוש, ווען די האסט געגעבן די בעסטע מארקעטינג עצה, יא די האסט איינגעזאלצן די מערסטע מענטשן, האסט געשריבן אז ער\זי ליידט אויף מאמע פארטוך סינדראם, און ס'איז דיר געלונגען.
ובזה יצאתי, ידי חובתי, היום יצאתי והיום באתי, זייטס מיר געזונט און שטארק, אויף צום ווידערזעהן אויף שמחות, אי"ה בקרוב ווען די וועסט מאכען א שמחה וועל איך מיך אריינשלעפן אין שטאט זיך צו פרייען מיט דיין שמחה, און ווען איך וועל מאכען א שמחה וועסטו קרעכצן ווי שווער עס איז דיר צו פארן אזוי ווייט, דשאסט פאר די רעקארד, די לעצטע מאל איך האב געטשעקט איז די וועג ביידע דיירעקשאנס די זעלבע לאנג.
און צום שליסן, מארגן ווען די הערסט דיין חבר זיכט א דירה, העלף אים זיכן א דירה, לייג דיך אריין אין זיין מצב, שטופ אים נישט סתם אוועק צו מופן, ניין עס איז נישט קיין גזירת גירוש, עס איז בגזירת עקבתא דמשיחא וואס היוקר יאמיר, איבעראל איז דאס לעבן טייער, סיי אין וויליאמסבורג, סיי אין יעדע אידישע שטאט, זיי נישט מציע אן עצה שאינה הוגנת, מה דעלך סני לחברך לא תעביד.
עס איז דא א סאך פונקטען אויסצושמועסן, אבער איך וויל נאר רעדן פון איינס.
לאמיר כאפן א בליק אויף צען יאהר פון היינט, לויט ווי עס קוקט יעצט אויס. (מכח השתדלות).
ווען בלייסטו ווען אין וויליאמסבורג וויפיל וואלסטו באצאלט חודשליך, און וויפיל מאל וואלסטו זיך שוין נאכאמאל געדארפט ציען? און ווי באקוועם וואלט שוין דיין דירה געווען?.
פון די אנדערע זייט, יעצט איז שווער, און אפשר גאר שווער, אבער טראכט אביסל אויף ווייטער, קען זיך דיין מארגידש הייבן? אדער נאר די טעקס.
זיך צו קויפן א דירה איז קיינמאל נישט לייכט. ספיצעיל פאר פשוטער ארבעטערס, אבער נאכ'ן אריינטאנצען און טאקע זיך מוטשען א פאר יאהר קען קיינער נישט זאגן אז עס האט נישט געלוינט.
(אנטשולדיגט פאר ניצען לשונות ווי "יעדער" "קיינמאל" הגם אז "יעדער" כלל האט א יוצא מן הכלל.....).
רוב מענטשען וואס האבען געזיכט די לייכטע וועג ארויס פאר דרייסיג אדער פערציג יאהר צוריק. ווען זיי וואלטען ווען געקענט קויפן א הויז, אבער זיך געוואלט שפארן די שוועריגקייט פון התחלות קשות פון קויפן, מוטשענען זיך היינט גאנץ אסאך.
וויפיל מאל דארף אזא איינער זיך ציען פון ווי ער וואוינט שוין אזויפיל יאהר? וואס קאסט עס יעדער מאל פון פריש? וכו' וכו'.
און רוב וואס האבן געקויפט 20 יאר צוריק. האבן עס קלאהר געטוען פאר'ן עתיד און נישט פאר'ן הווה.
און פאר דיין עתיד האסטו געטוען א געוואלדיגע זאך.
בלייבט נאר איבער צו דאווענען אז איר זאלט עס גרינגערהייט פארנעמען, און זאלסט מצליח זיין בכל דרכיך.